Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/322

nia, silniejszego nad wszystko, co przeżył. Wzniósł duszę na wyżyny, serce śpiewało hejnał radosny. Chwila nieziemska! Chwila jedyna w życiu.
 Chwila święta, bo rodząca dobro i poprawę.
 Andrzej oparł się o futrynę drzwi, zamknął oczy.
 Upojenie wzięło go w swój krąg zaczarowany.
 Uczuł dotknięcie do ramienia. Otworzył oczy.
 Dziad trzymał go w objęciach, ciekawie nań patrząc.
 — Jędruś, co ci to... nieboże?...
 Andrzej załkał jak dziecko
.  — Dziadziu... jestem Dębski, czuję to krwią, sercem, duszą, mózgiem to czuję! Jestem wasz, Dębno moje, kocham tę ziemię i... i...
 — Jędruś! ocknij się! i co...
 — I... zostanę tu.
 — Chwała bądź Boże! — ryknął stary ze łzami w głosie.
 Porwał wnuka w pół, ale nagle odsunął się od niego.
 — Jędrek czy ty... nie śpisz?
 — Kocham was dziadku i będę wśród was — rzekł Andrzej z mocą, dobitnie.
 — A nasze... zacofaństwo?...