Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/116

pomarańczowego. Waldemar zapalił cygaro, Lucia rozcierała farby na palecie. Na sukni miała obszerny fartuch malarski z czarnej satyny, warkocze spuszczone na plecy.
 Waldemar patrzał na jej profil owalny, obrzucał ją całą miękkim wzrokiem.
 — Czemu ty, Luciu, ubierasz się zawsze tak żałobnie? — spytał.
 Milczała chwilę.
 — Taki już mam gust. Zresztą...
 — Dokończ.
 — Zresztą to mimowolne. Wewnętrzny stan duszy odbija się na formie zewnętrznej.
 — Wiec zawsze tak ci smutno?
 Spojrzała na niego ze zdziwieniem i z wymówką.
 — Zawsze.
 — I... dlaczego?...
 — Żartujesz ze mnie, Waldy?! — odrzekła sucho.
 On rzucił cygaro.
 — Nie żartuję, lecz uważam, że Słodkowce są dla ciebie zabójcze. Powinnaś wyjechać.
 — Spojrzała na niego wystraszonym wzrokiem.
 — Dokad?
 — Aby ze Słodkowic! Ja zaopiekuję się dziadkiem, ty zaś pojedziesz z babką Podhorecką do Paryża. Lubisz ją, prawda? Ona bardzo tego pragnie. Wyjeżdża na całą zimę.
 — Ja nie pojadę stanowczo, rzekła Lucia.
 — Nawet gdyby cię o to prosił dziadzio?...
 — Nawet wtedy. Dziadzio mnie przed rokiem z mamą wysyłał zagranicę, jednak nie pojechałam.
 — A gdybym... ja cię o to prosił?...
 Lucia przybladła. Zaczęła prędko mrugać powiekami, ale łzy nie dały się zatamować. Zaszkliły na rzęsach bujnemi kroplami.
 Waldemar pochylił się do niej, delikatnie otoczył ją ramieniem i trochę przygarnął do siebie. Lucia omdlewała.
 — Czy wtedy pojechałabyś?... — spytał szeptem.
 — Chcesz się mnie pozbyć?... — jęknęła, i łzy spadły na farby.
 — Ale... pojechałabyś?...
 — Tak...