Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/118

dokąd dążył, ale też spotkania nie pragnął. Księstwo natomiast witali go z pietyzmem.
 Waldemar pytał o Bodzia, księżna wystąpiła ze skargą, niby to utrzymaną w tonie żartobliwym, lecz tak, by ordynat mógł odczuć w jej słowach jad i ironję.
 — Ach! Pan Bohdan? To skończony socjalista.
 — Czyżby?... — zdziwił się Michorowski.
 — Ależ tak! Ordynat pojęcia nie ma, jakie on w Rusłocku głosi idee, jakie podsuwa nam projekty... Zakrawa trochę na chłopomana.
 — Doprawdy? przestrasza mię księżna! Cóż on tam robi?
 Książę pobłażliwie mrugnął oczyma.
 — No, nic złego, nic złego...
 Poniecka się gorączkowała.
 — Niech ordynat sobie wyobrazi, że pan Bohdan inicjuje u nas coraz nowe instytucje. Zamiarami swemi przeładowuje nas. Jakieś tam szkoły, jakieś kolejki wąskotorowe z lasów, aby się chłopy nie męczyli pracą. Słyszane rzeczy.
 — No, no! Rzeczywiście!... Bajeczny!... — potakiwał Waldemar, dusząc się śmiechem, czego jednak księstwo nie spostrzegli.
 — Albo jego filantropja? Wprost skandaliczna!... Rozbałamuca nawet służbę.
 — Ale z administracją jest w zgodzie, o ile słyszałem?
 — Zapewne! Bo ich także psuje swym liberalizmem. Mają w nim poplecznika. Do tego dochodzi, że się z niektórymi przyjaźni. C’est même choquant!
 Książę wciąż uśmiechał się uprzejmie.
 — Tak, to jest młodzieniec, nie rokujący wielkich nadziei — mówił sylabizując słowa. Jego pochłoną niskie warstwy społeczne. To nie jest karmazyn, chociaż z nich pochodzi.
 Usta ordynata zaczęły się przeciągać w krzywą literę szyderstwa, ale milczał.
 Księżna trzepała dalej. Oczy jej duże, czarne, nazbyt wypukłe, błyszczały chęcią zemsty.
 — Niech ordynat wyobrazi sobie co on mnie zrobił: Jechałam raz do kościoła, z boną i z dziećmi. Dzieci lokaj wiózł kucami, pana Bohdana zaprosiłam do powozu obok siebie. Bona naturalnie usiadła na przodzie. Tymczasem ten dziwoląg sam usiadł