Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/122

 — Ano tak! To pewno ordynat? — potwierdził Holewicz.
 Bodzio pędem puścił się przez zagony. Krzyknął radośnie, ujrzawszy wychyloną z landa postać Waldemara.
 Powitali się z pewnem rozczuleniem.
 — Siadaj i pojedziemy — rzekł ordynat.
 — Do Rusłocka? Ponieccy wyjechali.
 — Wiem. Przyjechałem do ciebie, nie do nich.
 Bohdan serdecznie uścisnął mu rękę.
 — Dziękuję ci, wuju. Nawet nie myślałem, że dla mnie... zechcesz tyle mil...
 — Jechałem rozstawnemi końmi. Ale cóż ci to, Bodziu? czemuś taki przejęty?
 Bohdan smutno spojrzał mu w oczy.
 — Bo myślałem, że już wszyscy... zapomnieli o mnie.
 W głosie jego zadrgał bezmierny żal.
 Waldemar się wzruszył.
 — Słuchaj, chłopcze, listy piszesz swobodne, jednak nie wydajesz mi się zadowolonym. Źle ci jest? Mów.
 Bohdan ściął wargi. Walczył z sobą, i Waldemar to widział. Ale młodzieniec odparł spokojnie, nawet z uśmiechem:
 — Ha! wuju: pracuję, to trudno. Minęły dla mnie czasy różane.
 — Więc wytrwasz; prawda?...
 — Tak, do roku. W Rusłocku dłużej nie zostanę.
 — Ale wiesz?... Była u mnie twoja matka.
 — Pewno z pretensjami?! I do mnie pisała, oburzona za to, że pracuję, chce abym wrócił do Czerczyna i był administratorem Wiktora.
 Bohdan z fantazją poprawił czapkę.
 — To się nie da zrobić — zawołał rezolutnie.
 — Wiktora nie ma w Czerczynie.
 — A gdzież jest?...
 — W świecie, jak ty dawniej! — rzekł ordynat, badając wrażenie.
 — Jakto?... traci!...
 — Nawet bardzo. Hula, awanturuje się, gra...
 Bohdan zbladł, w oczach mignęła mu rozpacz, coś w nich błysnęło wilgotnego.
 — Biedna, biedna mama! Dwóch nas ma, i obaj... łotry! — szepnął drzącemi ustami.