Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/15

 — Cóż zatem robić?... Tak zostawić nie można. Lucia jest rozstrojona.
 — Niech dziadzio napisze do ciotki; może na święta przyjadą?
 Staruszek smutnie zwiesił głowę?
 — Idalka nie przyjedzie: zanadto ją absorbuje zagranica. Zresztą boi się rozruchów.
 Waldemar wzruszył ramionami.
 Do pokoju wszedł cicho służący. Stanął przy drzwiach i chrząknął znacząco.
 Pan Maciej drgnął niespokojnie. Ordynat spytał!
 — Cóż tam znowu?
 — Nowa bieda, jaśnie panie.
 — No?...
 — W Szalach znowu strajk. Ograbiony pałac...
 — Jaki pałac?! Czyś zwarjował?! Przecie pałac ograbiony dawniej.
 — A to pewnie pawilon. Kasjer zabity, i hrabstwo uciekli.
 — Kto ci to mówił?
 — Precz idzie słuch, jaśnie panie. Jechał stamtąd gajowy i mówił to samo.
 — Czy on jest?
 — Nie, pojechał.
 — Niech natychmiast strzelec Jur konno jedzie do Szal, zobaczy i dowie się dokładniej. Prędko!
 Służący wybiegł. Ordynat spojrzał na bladą twarz pana Macieja i rzekł spokojnie:
 — Proszę się, dziadziu, nie przejmować... To jeszcze nic pewnego. Trochę w to wątpię: byłoby za prędko jedno po drugiem.
 Pan Maciej gorączkowo potrząsnął ramieniem. Oczy starca gorzały, na policzkach wystąpiły wypieki.
 — Waldy, ja się boję o ciebie! Słyszysz?! — Truchleję o ciebie... Takie czasy!
 Ordynat siadł, wziął rękę dziadka, tulił do siebie. W twarzy miał wzruszenie. Przemówił łagodnie, jak do dziecka:
 — Cicho, cicho, spokoju. No niech się dziadzio nie obawia.. no niema czego! Nic mi się nie stanie.
 — Ale dziś nie pojedziesz?
 — Zaczekam na wieści z Szal.