Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/167

 Nie żebrać miłości, ale brać ją stanowczo jako swoją własność.
 Iść do celu bez wahań, bez skrupułów, lecz krokiem śmiałym, druzgocącym wszystko po drodze.
 Michorowski szedł z taką właśnie zuchwałością życiową, wszystko rzucił na szalę jednym zamachem i... wygrał.
 Lucia odczuła przewagę Bohdana, łamiącą bezwzględnie jej niepewność.
 Brochwicz rozmyślał, czasem ze spokojem dziwnym, czasem — do głębi wzburzony.
 Powtarzał sobie, że świat i życie ludzkie to blaga, obłuda i wielka fatamorgana. Optymizm, zwykły towarzysz młodości, gdy zanika, zostawia po sobie w istocie człowieka martwotę i niechęć zupełną. Wszystko jest fałszem, to podstawa świata.
 Świat jest jak teatr; odgrywają się w nim tragedje, dramaty, najczęściej i komedje, zmieniają się aktorzy, dekoracje, lecz treść główna i scena pozostają te same. Treść oparta na wiecznem, subtelnem lub ordynarnem oszukiwaniu siebie.
 — Mówią: kochać — to żyć! Paradoks.
 — Kochać — to morfina; bez niej zamiera się, a nią się zatruwa.
 Kochać z wzajemnością, to szczęście wielkie, to odurzenie narkotyczne.
 Kochać bez wzajemności, to trąd, śmierć, to gorsze od śmierci.
 Ale kochać i bez wzajemności i bez jednego atomu nadziei to powolna okrutna agonja.
 Zazdrość szarpała Brochwiczem. Zabiorą mu Lucię... I kto ją zabierze? Gdybyż umarła. Gdybyż nikt nie miał prawa do niej!
 Egoizm i mściwość podniecały się w duszy Jerzego. Ale zastanowienie przemawiało ciszej wprawdzie, lecz samowolniej.
 Brochwicz zmagał się z sobą.
 Wieczorem oznajmiono mu nadejście dwóch panów. Nazwiska ich objaśniły Jerzego.
 Sekundanci Bohdana pomyślał.
 Odetchnął swobodnie, lecz zanim wyszedł do salonu, gdzie go oczekiwano, przebył z sobą krótką, ale straszną walkę. To, co miał uczynić, pruło mu żyły. Zatamował krzyk protestu, wyrywający się z wyżyn ambicji, i wyszedł do sekundantów zimny, poważny. Był zwycięzcą... lecz samego siebie.
 Przyjaciele Bohdana zrozumieli inaczej. Postawa Brochwicza wydała się im groźną.