Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/58

 — Aż tak! Czy Niemka?
 — Węgierka. To cukierek! Wuj sam chciałby mi ją odbić, gdyby poznał. Ale ja nie pokażę.
 Waldemar ściągnął brwi.
 — Jakież masz obowiązki?... spytał sucho.
 — Muszę się pożegnać i... coś tam... — Wuj rozumie... Jakąś pamiątkę.
 — Mów ściśle, co i ile.
 Bohdan rzucił się nerwowo.
 — Ach! nie pieniądze! To nie! To trzeba delikatnie. Ja ją kocham i żałuję. Może jakiś... klejnot?... Poradź mi wuju; tyś przecie praktyk.
 — Najlepiej radź sobie sam. Żadnych zobowiązań nie robiłeś; czy tak?
 — No, kochamy się. Zresztą ona nic odemnie nigdy nie brała.
 — Lecz w końcu zanieś jej to — rzekł ordynat, wyjmując z kieszeni gruby pakiet. Wręczył go Bohdanowi z uśmiechem.
 — Tą pianą przykryj swoją Wenus, zobaczysz, będzie ci wdzięczną.
 Bohdan ze zmarszczoną brwią liczył banknoty.
 — To za dużo, wuju.
 — Masz jej kupić klejnoty! Wybierz, kup i wówczas oddasz mi co zostanie.
 — Bagatela! Ale ja wuja obdzieram, jak bandyta.
 Ordynat nieznacznie uśmiechnął się.
 — Zaciągasz tylko nowy dług. Ufam ci, że nie przeholujesz.
 Bohdan stropił się. Zawijał przeliczone pieniądze gorączkowym ruchem; twarz miał poruszoną; usta drżące. Z pod brwi spojrzał na Waldemara i rzekł:
 — To najgorzej! Nie cierpię, gdy mi kto ufa. Mama i Czerczyn także mi ufali i... niezbyt im się udało. Ja tu za tę sumę gotów jestem kupić cały sklep jubilerski. A co potem?...
 Nagle wziął ręce ordynata i mówił żałośnie:
 — Dziękuję ci, wuju; jesteś dobry! Ale wiesz?... jak pomyślę, że te pieniądze mają być epilogiem moich stosunków z Anną... ogarnia mię żal i wstręt. A jednak trzeba. Jestem Michorowski, więc tak... na sucho, jak pierwszy lepszy hołysz, żegnać się nie wypada.