Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/83

 — Przecie konia nie zmarnuję — burknął Bohdan zły.
 — Nie, o to nie chodzi.
 Młodzieniec stanął przed ordynatem, usta mu drżały. Zawołał gniewnie:
 — Czy ja jestem kuzynem wuja, czy nie?!
 — Owszem; jesteś nawet Michorowskim.
 — Ach! Więc sądzę, że pewne prawa dla mnie powinny być... uwzględnione.
 — Nie, mój drogi. Jesteś kuzynem moim, lecz i pracownikiem. Zatem wyróżniać cię od innych dla nazwiska, nie będę.
 Waldemar mówił spokojnie, ale chłopak się gorączkował. Oczy jego ciskały gniewem.
 — Ba! pewno... Gdybym jednak miał miljony.
 — Tobyś mnie nie interesował. Rozumiesz?
 — Cóżto? łaska?! — krzyknął Bodzio, nie panując już nad sobą.
 Waldemar spojrzał na niego wzrokiem trochę rozbawionym.
 — Mój chłopcze, idź spać radzę ci z duszy.
 Bohdan postał chwilę, oddychając prędko, jakby wyładowując gniew, poczem wybiegł z pokoju już bez słowa.
 Po jakimś czasie niespodziewanie wrócił. Minę miał wielce uroczystą.
 — Wuju — rzekł głosem zabawnie smętnym, — proszę cię, abyś zapowiedział całej swej służbie, żeby mnie nie nazywali jasnym panem. Jestem płatnym praktykantem, służę, jak oni wszyscy: tytuły zbyteczne.
 Waldemar z trudnością powstrzymał śmiech.
 — Masz słuszność; zupełnie zbyteczne. Ale to załatw sam, ja na takie rzeczy uwagi nie zwracam. Dla ciebie istotnie nie jest to właściwe, możesz przykrócić.
 Bohdan zawahał się.
 — To będzie dla mnie... trudne, wuju.
 — Przeciwnie! Zabronisz z własnej inicjatywy: tak lepiej.
 Bodzio wyszedł zamyślony.
 Tegoż dnia każdemu, który go tytułował, odpowiadał krótko i szorstko:
 — Nie jestem żadnym jasnym panem, lecz paniczem; ostrzegam ostatni raz!
 — Służba, słysząc to wprawdzie pierwszy raz, zdumiewała się niesłychanie.