Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/87

jąc młodzież, reklamowaną jako świetne partje. Lucię koniecznie chciała wydać za mąż. Główny nacisk w tych wyborach kładła na tytuły i majątki. Lucia jednak nie miała powodzenia: w towarzystwach nie była sympatyczną. Zawsze poważna, zimna, ignorowała młodzież, jakby umyślnie stopniując swą obojętność względem bogatszych i bardziej utytułowanych. Największe zabiegi wytrawnych zdobywców salonowych nie zdołały nigdy wywołać w jej oczach zalotnego błysku. Patrzała śmiało w oczy męskie — często surowo, nawet ironicznie, nigdy kokieteryjnie. A że była istotnie ładna, naturalnie wdzięczna i posągowo poważna w tonie, więc złota młodzież przezwała ją westalką, i nazwa ta ustaliła się w salonach. Westalka, tylko wtedy uśmiechała się promiennie, gdy jej nikt nie widział, i gdy mogła swobodnie bujać z marzeniami, zapatrzona w fotografję ordynata. Często klęcząc przy kolanach dziadka, gdy mówili o Waldym, uśmiech ten zjawił się na jej różowych ustach, czyniąc ją piękną.
 Ale o tem, kto jest bożyszczem westalki, wiedziało zaledwie kilka osób.
 Przed wielkim rautem w listopadzie Lucia, już ubrana, stojąc w swoim pokoju, odwróciła się gwałtownie do drzwi. — Ktoś energicznie zastukał.
 — Proszę.
 Wpadł zadyszany Bodzio. Porwał Lucię za ręce i zawołał:
 — Winszuję! winszuję! księżnej pani!
 — Czy kuzyn zwarjował?
 Bohdan przysunął usta do jej ucha.
 — Ostrzegam kuzynkę: dziś, zaraz, ma się jej oświadczyć książę Zygfryd, ten wdowiec, miljoner.
 Lucia szarpnęła się.
 — Skąd... ta wiadomość?...
 — Podsłuchałem. Oświadczył się baronowej, przyjęty z rozczuleniem. Ordynat...
 — Co... ordynat?...
 — Był także obecny.
 Lucia nabrała powietrza w ściśnięte piersi.
 — I co?...
 — No, i może także rozczulony? Już tego nie wiem; słyszałem tylko rzewny głos cioci. Spisek, kuzyneczko.
 Policzki Luci pałały. Szybko podała mu rękę.
 — Dziękuję, kuzynie. Wiem co zrobię.