Strona:Helena Mniszek-Ordynat Michorowski.pdf/88

 Szyderczy uśmiech mignął na jej ustach. Bohdan inaczej go zrozumiał. Rzucił się z zacietrzewioną miną.
 — Jakto? Przyjmiesz księcia, kochając ordynata?!
 Lucia spojrzała na niego groźnie.
 — Dość już! Proszę iść, kuzynie.
 W drugim pokoju rozległy się prędkie kroki. Bodzio skoczył przestraszony.
 — Ojej! pewno ciocia! Kuzynko, ratuj, żeby mnie tu nie widziała: odgadnie!
 Rozejrzał się dokoła, i nie widząc innych drzwi, przykucnął za chińskim parawanem.
 Wszedł lokaj.
 — Jaśnie pani baronowa prosi do sali.
 — Te voilà! — szepnął Bodzio dość głośno.
 Lucia milczała.
 — Co mam odpowiedzieć pani baronowej? — spytał lokaj.
 — Że spełniłeś polecenie. Idź.
 Gdy drzwi się zamknęły i ucichły kroki, Bodzio wyjrzał z za parawana.
 — Co zamierzasz, kuzynko?...
 — Jestem niezdrowa; proszę wyjść.
 — Aha!
 Bohdan zaśmiał się subtelnie i znikł.
 Lucia podeszła do lustra. Uśmieszek ironiczny powrócił na wargi. Była blada i podniecona. Wolnym ruchem zaczęła zdejmować suknię, rozplatać włosy. Ubrała się w biały negliż i ułożyła wygodnie na aksamitnym szezlongu. Do zdumionej panny służącej, która weszła, baronówna rzekła krótko:
 — Jestem chora. Nie przyjmuję nikogo.
 W kwadrans potem zaszumiało jedwabiami, i wbiegła baronowa.
 Niesłychane zdziwienie odbiło się na jej twarzy.
 — Co to?! Jakaś... nowa szopka?
 Lucia podłożyła ręce pod głowę i patrzała na matkę spokojnie.
 — Luciu: co to znaczy?...
 — Jestem nieubrana, widzi mama.
 — Ależ raut... Już się zjeżdżają!
 — Nie wyjdę.
 — Co?!
 — Nie wyjdę dziś.
.