Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/177

 — Po żydowsku Rojza... i wnuka, jakiegoś Abrahamka, albo Izaaka, bo ci miljonerzy lubią historyczne imiona. Jakaż ona jest ta Róża, słyszałem, że piękna, jak Salome?
 — Czy to prawda, że oni nie są jeszcze ochrzczeni? — spytała matka.
 — Wiem napewno, że nie — odrzekł hrabia.
 — To okropne! to potworne!
 War spojrzał na matkę przez zmrużone powieki.
 — Mama jej ma to za złe? Ja sądzę, że to właśnie stawia ją w lepszem świetle. Cóż warta jest kobieta, która zmienia religję, jak kapelusz odpowiednio do danego stroju. Skoro jest przywiązana do swego wyznania i ma zasady...
 — Więc niech nie wychodzi za katolika, jeśli ma zasady, bo każdy katolik zawsze od niej zażąda chrztu.
 — Ja nie zażądam, co mnie to może obchodzić!
 — Ma się rozumieć! — odrzekł hrabia z udaną, komiczną powagą. Co to szkodzi jednemu Zebrzydowskiemu wziąć ślub w synagodze? Fju! Bardzo oryginalnie!
 — Ślub będzie w kościele.
 — A któż go wam udzieli? I zresztą ona byłaby wtedy bez ślubu.
 — A cóż mnie to obchodzi? Weźmiemy ślub cywilny i obejdzie się bez hałasu.
 — War, tyś oszalał!
 — Nie, tylko zbankrutowałem.
 — Nie jesteś przecie zrujnowany doszczętnie.
 — O, o, tak! spadłem z wyżyn hłowatyńsko-derbyszczowskich, połamałem nogi, ręce, żebra, potłukłem łeb.
 — Fi! War, jesteś wulgarny.
 — Naturalnie, bo jestem goły, ale żyję, tylko że mi takie życie nie smakuje. Szukam innego.
 — Może ten twój Krongold przez swoje stosunki, miljony i wpływy postara się odzyskać dla ciebie Hłowatyn i Derbyszcze — jęknęła pani Zebrzydowska.
 Edward i hrabia parsknęli śmiechem.