Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/37

 Ciemne oczy pani Teresy błysnęły złotym promieniem.
 — Dobrze, dobrze! o tem mówcie, kochany dziadulku. I o tem, jakto borowy puszczy krążskiej naszedł ich przy tym ogniu i nie chciał poprawić łódki dla królewny, żeby wcześniej nie odjechała i jeszcze różne wróżby prawił, jakby naprzód wiedział, co się święci.
 — A bo i wiedział panoczku ty mój! Dobrze wyczytał w oczach pana na Krążu, że mu królewna tak w duszę i serce zapadła, że już na wieki ani wyrwać.
 — A pan królewnie? — spytała figlarnie, przyglądając się pilnie robocie.
 — O jej! Pan królewnie już wtedy zabił cały świat złotym ćwiekiem miłowania.
 Terenia zerwała się i ucałowała starego.
 — To święta prawda! Śliczna wasza bajka, dziadulku!
 Zwróciła się nagle do ojca.
 — Co tatuś taki zamyślony?
 Pan Paweł pogładził siwą czuprynę.
 — Myślę, dzieweczko, (stary Pobóg często tak nazywał synową), że to wasze spotkanie na rzece i ta bajka, to był jeden z tych momentów, które się nawet Panu Bogu... bardzo rzadko udają.
 — To znaczy? — uśmiechnęła się wdzięcznie.
 — To znaczy, że gdyś ty się rodziła, moje dziecko, słońce musiało być bardzo bliskie ziemi i wszystkie jego promienie wchłonęłaś w siebie.
 Pani Teresa zarzuciła ramiona na szyję teścia, gdy wtem cofnęła się. Weszła służąca.
 — Proszę pani dziedziczki, przyszli fornale, czekają w kredensie i chcą się z panią dziedziczką rozmówić.
 — Ot, masz tobie! sądny dzień! — zawołał zcicha Krzepa.
 Stary Pobóg wstał.
 — Zaczekaj, Tereniu, sam pójdę.
 Wyszedł, a ona ścisnęła dłońmi skronie.
 — Wiem, czego oni chcą, ordynarji, a tu ani ziarna w śpichrzu... ani grosza na kupienie go.