Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/75

 — Albo o tem, jak nasza marka leci na łeb na szyję w dół. Dziękuję. Chcesz mnie dobić.
 Ale Kmietowicz zerwał się z kanapki i jął się zbierać.
 — Chodźmy War. Masz tu jęczeć nad swoim losem, jęcz w cukierni. Lourse nie daleko.
 — Gdzie Pawcio?! — zawołał Zebrzydowski.
 — Niema Pawcia, ubierz się sam — rzekł Kmietowicz.
 War sarknął i zaczął się ubierać wolno. Był zły. Nareszcie wyszli. W westibulu był ścisk i gwar. Tłoczyli się bankierzy, pośrednicy giełdowi, dużo cudzoziemskich typów, obcych mundurów. Fotele były pozajmowane gęsto, wszędzie stały grupy rozmawiających. Dym z cygar i papierosów unosił się sino-popielatą mgłą, tworząc jakby orbitę, w której chwiały się gestykulując czarne sylwetki, męskie przeważnie. Zebrzydowski mijał ich z gniewem.
 — Tylko o dolarach mówią bestje!... Ach, są jeszcze na świecie ludzie szczęśliwi!
 Wypadł prędko z hotelu i skierował się do Loursa, Kmietowicz ledwo mógł mu dotrzymać kroku. W cukierni zajęli mały stolik, ukryty za filarami. Siedząc nad filiżanką kawy, Edward zapadł w ponure zamyślenie. Milczeli obaj długo. W pewnej chwili Kmietowicz dotknął ręki Wara.
 — Patrz, jaka piękna. Tam... przygląda się tobie.
 Zebrzydowski spojrzał i drgnął. Powstał szybko w ukłonie bardzo uprzejmym. Odrazu z apatyka przeistoczył się w pewnego siebie salonowca. Oczy mu błysnęły. Wyglądał jak ogar, zaskoczony znienacka widokiem świetnej zdobyczy. Usiadł, łyknął kawy i znowu rzucił długie spojrzenie na odległy stolik.
 — Krongoldówna? — spytał cicho Karol.
 — Tak. Poznałeś?
 — No, po papie łatwo.
 — Djabli nadali tyle tam osób, podszełbym.