Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/77

 — Kto tam teraz nosi obrączki w miejscach publicznych — skrzywił się Edward. — Dla pań, obrączka jest wygodną, dla nas przeciwnie.
 — Ach, jaki cynik!...
 — A gdzie pani mąż? — spytał Karol, nieufnie patrząc na Konopskiego.
 — Gospodaruje! Pan nie ma pojęcia, jak mnie wojna skrzywdziła. To coś okropnego!
 — Doprawdy? Przecie państwo uciekali, ratując dobytek...
 — Ach, co o tem mówić!
 — A pan z Królestwa? — pytał Edward, patrząc pilnie na Konopskiego.
 — Ale gdzież tam podchwyciła Justa. — Pan Konopski jest kresowiakiem. Stracił tam duży majątek, który zagarnęli bolszewicy.
 — A.... tak?...
 Edward zmrużył oczy i jął pilnie patrzeć na młodego człowieka, który miał wygląd ekonoma.
 — Ja pana gdzieś widziałem... i nazwisko pana... Hm...
 Na twarz młodzieńca wytrysnęły rumieńce ogniste. Zmieszanie wielkie odbiło się wyraźnie na jego grubych rysach. Powieki opadły.
 — Bardzo możliwie trzepała Justa, rzucając się ciągle na krześle. — Na kresach mogli się panowie spotykać w towarzystwach.
 — W towarzystwach?... Wątpię, ale gdzieś pana widziałem...
 Pani Zachłańska robiła oczy do Edwarda i do Kmietowicza, wykrzykując przytem na różne tony. Ciskała oczyma na salę, wyszukując mężczyzn, a zachowanie się jej było tak hałaśliwe, że zwracało ogólną uwagę. Zebrzydowski patrzał na nią przez zmrużone powieki.
 — Trzepoce się jak podloteczek — myślał. — Hm... mąż zdaje się ma wyręczyciela... Ale tego fatyganta ja gdzieś widziałem, tylko nie dziedzicem! Coś na tle be-