Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 1.pdf/80

 — Z Krongoldówną?...
 — Miljonerką, proszę dodać.
 — Taaak?...
 — Właśnie, właśnie, ogromny posag i jedynaczka, no i taka piękna — drażnił Kmietowicz Justę.
 — Chyba Zebrzydowski posagu nie potrzebuje — zagadnął Konopski.
 — Pan zapomniał, że Zebrzydowski naprawdę stracił swoją kresową fortunę — zaakcentował Kmietowicz.
 — Przecie Hłowatyn i Derbyszcze były gdzieś w stronach pana majątku — rzekła Justa porywczo, zwrócona do swego towarzysza.
 — Ale gdzież tam!
 — No, przecież wiem to z opowiadań pańskich.
 — Zupełnie gdzieindziej — odrzekł Konopski szorstko, na nowo zmieszany i spuścił oczy pod przelotnym spojrzeniem Kmietowicza.
 — Coś ty kręcisz — pomyślał Karol.
 Pani Justa roztrzepotała się. Podobał się jej pomysł, żeby ona ratowała Edwarda od Krongoldówny.
 — Wie pan, to znakomita myśl! Niech panowie przyjadą do mnie do Pławic. Ręczę, że wyperswaduję panu Edwardowi tę pannę...
 — Oj, to będzie trudno, zdaje się — zawołał Konopski.
 — Jestem pewna!... Już ja mam takie sposoby.
 — Jakież to, wolno wiedzieć? — pytał Kmietowicz, śmiejąc się.
 — Ha, ha, ha! dowie się pan i przyzna mi rację wtedy, jak pan Edward będzie uratowany. Czy panowie długo zabawią w Warszawie?...
 — Ja wracam do siebie, a War wybiera się do Uchań do państwa Pobogów.
 — Do Uchań, pan mówi?... A pocóż tam jedzie?...
 — Hm, pani słyszała zapewne o jego uczuciach dla pani Pobożyny.