Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/102

 — Via Warszawa, gdzie narzeczona.
 — Ona mię nie zatrzyma, gdy ja nie zechcę. Zresztą teraz umówimy termin ślubu, który odbędzie się za granicą.
 — Gdzie? Gdzie? — ożywiła się pani Beata. — Może najlepiej w Paryżu albo w Rzymie?
 — Przypuszczam, że mama na tym ślubie nie będzie, gdyż ślub weźmiemy cywilny.
 — Cooo? — rozległy się wszystkie trzy głosy, każdy w innym tonie zdumienia.
 — War?
 — War, oszalałeś? Quelle horreur!
 — War, to za gruby żart — rzekł surowo hrabia August.
 Zebrzydowski spojrzał na nich roziskrzonym wzrokiem i rzekł sucho:
 — Dlatego mówiłem, że mama, a zapewne i wujostwo na ślubie moim nie będą.
 Podszedł do telefonu i połączył się z hotelem Francuskim. Usłyszeli, jak kamerdynerowi swemu polecił zamówić sleeping na nocny express do Warszawy. Po chwili położył słuchawkę.
 — Pawcio melduje, że nadeszły do mnie listy. Zatem dowidzenia.
 — List od niej?
 — Tak, od mojej narzeczonej. Już wie, gdzie jestem! To spryt papuńcia! Ho, ho!
 Był widocznie podrażniony.
 — War, spodziewam się, że przyjdziesz do nas na kolację — rzekła hrabina.
 — Tak, przyjdę się pożegnać.
 — Już przed... tym... ślubem? War! — jęknęła pani Beata.
 — Mówiłem, że jadę do Uchań — rzekł z naciskiem i wyszedł.
 — On teraz gotów w Teresie Pobożynie odnowić swe dawne ideały, licząc na to, że Roman...