Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/122

się, gdy pan Adam zaproponował, aby Konopski zagrał na oboju z akopanjamentem pani Justy.
 — Na oboju? — zastanowił się znowu Jerzy.
 Zaczął się popis. Pan Adam usiadł obok Jerzego.
 — Niech pan teraz obserwuje Zachłańską. Wielki nastrój!
 Jerzy patrzał i podziwiał pozę grającej. Zachłańska rzucała oczami po kątach sufitu i spuszczała je nagle melancholijnie na swoje ręce, które podnosiła z klawiszów wysoko, odrywając je od nich gwałtownie, jakby ją parzyły.
 — Cóż to za ekstaza, bo melodja nie nastraja tak wysoko. Coś gra pospolitego.
 — Ale on siedzi obok. Pan nie umie wyczuć — zgorszył się Adam.
 — A.. prawda!
 Spojrzał na Konopskiego i znowu dłużej zatrzymał na nim zdumiony wzrok.
 — Kto to jest? Kto to jest? U licha!..
 — Czy on panu kogo przypomina? Bo na mnie on robi wrażenie fauna grającego na flecie nad strumykiem.
 — Eee, gdzież tam! raczej swojskiego chłopaczka z ligawką adwentową.
 Wtem ośmioletni chłopczyk przeglądający na stole album z fotografjami, podsunął go Jerzemu i Adamowi i brudnym palcem wskazał jedną fotografję.
 — To ja!..
 Spojrzeli i jednocześnie obaj parsknęli stłumionym śmiechem.
 Na fotografji stał chłopczyk półtoraroczny, lub dwuletni, zupełnie nagi. Ręce miał opuszczone po bokach wydętego brzuszka, minę wielce zabawną w swej bezradności. I taki wypięty, uwieczniony, reklamował się jeszcze podpisem umieszczonym pod fotografją:
 „Nasz syn“.
 — Pocóż ten podpis? W niedwuznaczną męskość jego płci, nikt tu nie może wątpić — śmiał się Strzełecki szczerze ubawiony.
 A pan Adam rzekł z całą powagą do malca: