Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/123

 — Bezwstydnik jesteś!.. Nie mogłeś to sobie choć listka figowego zafundować? Nygusie!
 — Ja nie wiem co to?
 — Nie wiesz? Jesteś tedy nowoczesny Apollo, uznajesz plastykę i naturę. Ślicznie!
 — Ja nie rozumiem tego.
 — A słuchajno, dawno ci zdechł czarny kot?
 — Żaden kot nie zdechł.
 — Czemuż nosisz żałobę po kocie? Spójrz na swoje paznokcie.
 Chłopak wytrzeszczył oczy.
 — A bo co?!
 — No, bo czarne jak święta ziemia.
 — Et, bo pan to też!..
 Zachłańska chrząknęła parę razy charakterystycznie i twarde spojrzenia ciskała na szepcących panów.
 — Cyt, panie Adamie, rozpraszamy nastrój!
 Właśnie muzyka urwała się. Zachłańska powstawszy od fortepianu, rzekła kwaśno:
 — Panowie nie słuchacie, a pan Konopski tak cudownie gra!
 — Winszujemy, winszujemy — wołał Adam. — Gdzie pan się tak nauczył?
 — E.. to jeszcze w Budyjo.. wie..
 Konopski zaciął się, poczerwieniał i dodał szybko:
 — To już dawno..
 Strzełecki nagle odwrócił się i popatrzał na niego uważnie. I w jednej chwili olśniła go błyskawica wspomnienia. — Ależ tak, naturalnie!
 — Pan zna Budyjów na kresach? — spytał obojętnym tonem.
 — A to dobre sobie! Przecie to był majątek pana Juljana — zawołała pani Justa z nerwowym śmiechem.
 Konopski milczał i odwrócony plecami do salonu przebierał coś w nutach.
 Strzełecki nie przestawał patrzeć na niego z nieuchwytnym uśmiechem.