Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/132

a mamuś koniecznie kazała ten stóg postawić. >
 — Do roboty, Cel! Piotruś podawaj tu wóz! naładujemy! — wołała Dada do ogrodniczka, który z wozem ogrodowym pomagał także w pilnej pracy. Chłopak układał na wóz kopice siana, które powoli nadziewał na widły.
 — Żwawo Piotruś! ruszasz się jak rak!
 — Toć nie gardłowa sprawa! Deszcz musi poczekać aż skończymy. Zrobi się, a co nagle to po djable!
 — Piotruś zawsze fisolof.
 — Kto? — wybuchnęła Dada śmiechem.
 — Przecie dziadziuś nazywa go fisolof?
 — Filozof! nie można przekręcać, a wiesz co to znaczy filozof?
 Ale zanim Celuś odpowiedział, Dada zaczęła nasłuchiwać. Chłopczyk zadarł główkę do góry i słuchał także pilnie głuchiego odgłosu płytnącego od strony drogi. Piotruś nastawił uszów.
 — To nie grzmoty — rzekł przekomywująco — to aeroplan leci daleko stąd.
 — To samochód! — zawołała Dada, zwracając się w stronę linji wierzb, gdzie była droga.
 — O, o, o! widzi pani? pędzi, och jak pędził — krzyknął Celuś — a jak błyszczy!
 — Maszyną ktości jedzie do dworu — zakonkludował Piotruś flegmatycznie.
 Już i Krzepa zobaczył i usłyszał równy łoskot motoru. Dziad wstrząsnął się niemile.
 — Nasłuchał ja się tego a napatrzył w Krążu, jak była wojna, to teraz aż skóra cierpnie kiedy zatrąbi a benzyną zaleci. Zdaje mi się zaraz, że to nowa jakaś bieda.
 — Nie plótłby dziadek byle co!
 Krzepa uśmiechnął się wesoło.
 — A to pewno pan Jerzy szoruje, żeby prędzej swoje słonko zobaczyć.
 Dada zerwała się jakby podfrunęła. Ale wnet ochłodła.
 — Nie, Jurek teraz przyjechać nie może i... nie tak.