Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/139

 — Nie! Ja cię już teraz nie puszczę! Tyś moja i sama wiesz o tem najlepiej! Nazywasz się Magdalena Turowa? co to za nazwisko? Czy jesteś mężatką?
 — Jestem wdową.
 — A!... A wtedy w puszczy jak się nazywałaś?
 — Dobrucka.
 — Dobrucka?
 Zebrzydowski zmarszczył brwi i patrzył na Dadę zdumiony.
 — Dobrucka? panna Magdalena Dobrucka z Dawidówki, panna Dada?
 — Tak.
 — Czemuż ja o tem wtedy nie wiedziałem?
 Młoda kobieta zmrużyła oczy. Pierwszy uśmiech błysnął na jej ustach.
 — Byłam cyganką. Nie wiedziałam także pańskiego nazwiska, dopiero dziś...
 — Ależ ja o pani słyszałem wtedy.
 — Ja o panu również!
 — Miała pani wystąpić w świat po raz pierwszy w karnawale w 1915 roku.
 — Losy moje były inne.
 — Wiem, rozeszły się wieści, że rodzinę pani w Dawidówce zamordowano.
 — Ojca mego i matkę. Brat poległ na wojnie, ja tylko z nich żyję.
 Zebrzydowski podniósł jej ręce do ust i trzymał je długo.
 — Panie Edwardzie...
 Zatonęli znowu w sobie oczami.
 — Żyjesz dla mnie, Dado moja.
 — Panie Edwardzie...
 — Nie zaprzeczaj! Niech pani nie zaprzecza! Wspomnienia o tobie, pozwól mi się tak nazywać, były nitką złotą, która wiła się po przez moje życie subtelną przędzą. Wspomnienie twoich ustek było mi marzeniem, rozkosznym snem. Twoich ustek, Dado.
 — To co było... to. O, niech pan na mnie już nie patrzy, tak jak wtedy!