Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/194

zdławiony drżał. Pobóg spojrzał mocno w jej źrenice i rzekł głucho.
 — Zapomnij wszystko, Olga... jeśli... możesz.
 A ona pochyliła się ku niemu i skroń oparła o jego czoło.
 — Dałeś mi szczęście i choć było złudą, nie zapomnę naszych cudownych... chwil.
 — Dziękuję ci za wszystko, za życie, któreś mi powróciła i za to, żeś jest taką jaką cię przeczuwałem.
 — To nie moja zasługa, to wpływ świętej pamięci wuja Bagrata.
 Pobóg cofnął się gwałtownie w tył.
 — Co się stało?
 — Rozstrzelany!
 Pobóg zasłonił sobie oczy drżącą dłonią.
 — I on kochał ciebie, Rom, i przepowiedział mi wszystko.
 Usłyszeli za drzwiami lekkie kroki. Olga odsunęła się z falą krwi na twarzy.
 Weszła Teresa.
 Była jasno ubrana, wytworna, radosna. W ręku miała kwiaty. Dwie kobiety stanęły naprzeciw siebie. Obie milczały. Wybitna piękność Olgi wprawiła Teresę w osłupienie, Oldze zaś Pobożyna wydała się uosobieniem promiennego szczęścia i wdzięku. Twarz Tereni zgasła. Spojrzała na męża i opamiętała się.
 Pobóg ujął jej rękę.
 — Moja żona — rzekł miękko.
 Terenia z ożywieniem wyciągnęła dłoń do Olgi.
 — Księżniczka Czhangirani? domyślam się.
 Krótki nerwowy uścisk Olgi.
 — Tak! Przyszłam pożegnać pana — odrzekła niby spokojnie ale niższym niż zwykle głosem, zdradzającym wyraźne wzburzenie.
 — Pani spocznie? Proszę.
 — Dziękuję. Już wychodzę.
 — Niewypowiedzianie bolesną przyniosła mi pani wiadomość o śmierci księcia Bagrata Czarawdżadze... Zostało mi po nim wspomnienie jasne. Dla pani ciężką