Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/196

czyku, gdzie walczył z przemocą i krew swoją przelał. Tam u nas biją dla niego serca bardzo gorąco.
 Prędko, gorączkowo podała rękę Tereni, potem Romanowi, który ją ucałował z szacunkiem. Spojrzała rozpacznie, wnikliwie w jego pociemniałe oczy i wybiegła z pokoju panując nad sobą resztą sił.
 Po chwili wszedł do pokoju Izmaił. Żegnał Poboga hałaśliwie, bił pokłony, nazywając go „bagadyrem“ i zbawcą Ałchalczyka. Ale dawnej serdeczności Roman w nim nie odczuł, przeciwnie Tatar był teraz nieco sztuczny w swojej egzaltacji.
 Gdy wyszedł, między Teresą i Romanem zaległa cisza, długa, męcząca. Pobóg blady, wyczerpany patrzył z pod przymkniętych powiek na żonę z uczuciem. Pobożyna stała w oknie otwartem, cicha, wciąż jakby zgaszona. Patrzyła tępo na ogród, lękając, się odwrócić w stronę męża. Brakło jej tchu.
 — Tereniu, chodź do mnie.
 Głos jego poderwał ją z miejsca. Podbiegła i upadła na jego piersi. Oddychała prędko.
 Pobóg odczuł drżenie jej postaci i przyśpieszone bicie serca. Milczeli. Roman przytulił ją mocniej do piersi, głaskał dłonią jej włosy. W pewnej chwili ona zacisnęła ręce dokoła jego szyi i szepnęła zmienionym głosem:
 — Nigdy nie myślałam, że ona taka piękna.
 A po chwili jeszcze ciszej.
 — Ona ciebie kocha.
 Pobóg milczał.
 — Romku, czy będziesz ze mną szczery?
 — Tak.
 Objął ją silniej. Ona przylgnęła gorącą twarzą do jego twarzy i cała drżąca szepnęła:
 — Romku ona była twoją... to jest, to jest... należała do ciebie, posiadałeś ją?
 — Tak.
 — I... kochałeś ją?
 — Nie.
 — Nie??
 — Dziecino moja!