Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/197

 — Pożądałeś jej?
 — Tak.
 — Baaardzo?
 — Teruś!
 — Bałam się tej księżniczki! Gdy ją zobaczyłam taką piękną... i te jej oczy na tobie, i twój wyraz twarzy, gdym jej dziękowała za ciebie, zrozumiałam wszystko. Wiem już dlaczego zerwałeś bandaże. Ona ciebie chciała zatrzymać przy sobie? Czy tak?
 — Tak.
 — Romku, czy ty ją jeszcze kochasz?
 — Nie kochałem jej. To było co innego.
 — A czy ty jeszcze pożądasz jej?
 — Nie, dziecko! Szał minął. Jestem twój!
 Zaległo milczenie.
 Roman z ustami we włosach Tereni po długiej chwili zapytał.
 — Tereniu, czy mi wybaczysz?
 Milczała, tylko serce jej biło mocno na jego piersi.
 — Tereniu moja, czy możesz mi wybaczyć?
 — Tak.
 — Czy mi ufasz?
 Przymknęła powieki, wstrząsały nią dreszcze, z pod rzęs spłynęły dwie ciężkie łzy.
 — Tak — szepnęła cicho.
 Pobóg zapłonął.
 — Czy mnie dobrze rozumiesz, Tereniu, czy ty mi ufasz i czy nie zachowasz żalu do mnie?
 Teresa łamała się w sobie. Krótka lecz bolesna była jej męka. Spojrzała prosto w oczy męża i one ją przekonały.
 — Nie, Romku, za silnie cię kocham, za silnie! Ty wróciłeś! Wróciłeś do mnie i do naszych dzieci... i to dla mnie jest wszystkiem.
 Wzruszenie zdławiło pierś Romana.
 — Teruś moja, jedyna! niechże już nigdy najmniejszy niepokój z tej przyczyny nie zamąci twego spokoju, nie rani ci serca i nie zakłóci pogody szczęścia naszego. Czy mogę w to wierzyć?