Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/210

Obraz jej wrył mu się w pamięć z niesłychaną natarczywością. Rozpaloną wyobraźnią Edward widział przed sobą aksamitne oczy Olgi, podłużne, okolone czarem rzęs, pod łukami długich, wąskich brwi czarnych. Oczy te wabiły go i wołały ku sobie nieprzepartą siłą uroku.
 Zebrzydowski, wracając od narzeczonej, widział te oczy przed sobą i nie bronił się przed ich pokusą.
 W Bristolu Pawcio z tragiczną miną podał mu depeszę.
 Zebrzydowski zły, odtrącił faworyta.
 — Idź do djabła!
 — Niechno jaśnie pan raczy depeszę przeczytać. Djabeł jest teraz u nas na codzień, ale licytacja Pochlebów to się pierwszy raz trafia.
 — Co takiego?
 Edward wziął papier, rozwinął. Zgniótł depeszę i cisnął ją na podłogę.
 — Tego tylko brakowało!
 Zaczął się śmiać długo, okropnie.
 — No, Pawciuniu luby, nareszcie pójdziemy z torbami! Słyszysz? Powiedz mi teraz, kto ci pozwolił czytać depeszę?
 — Nikt, ale że terminowa i z Pochlebów, więc przeczytałem. Oczekiwaliśmy pieniędzy, a tu raptem licytacja! Więc się strasznie zgryzłem...
 — Darowuję ci winę, kiedyś taki czuły. Dawaj blankiety! pójdziesz z depeszami.
 — A na jaśnie panu to nawet nie znać zgryzoty...
 — Cóż ty chciałeś, abym był do ciebie podobny?
 Zebrzydowski napisał depesze i oddał je kamerdynerowi.
 — Ruszaj prędko!
 — W ten moment! Oto, to! do pana Kmietowicza. Jaśnie pan to ma rozum. Ho, ho! A druga... hrabia Mohyński. Nie wiele pomoże, bo niema z czego, ale się naśmieje z nas to rzetelnie! Lepiej poradziłaby pani hrabina.
 Pawcio wyszedł.
 Zebrzydowski stanął przy oknie.