Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/225

że mi pani poczyta trochę albo pogra, a tu znowu świetlica! Mnie się też coś należy.
 — Teraz długie wieczory, jak wrócę, będę panu czytała i grała — rzekła Dada wesoło.
 — A kiedyż pani odpocznie po pracach?
 — Będzie i na to czas!
 — A o wschodzie słońca znowu hajda na spacer ze zgrają psów.
 Młoda kobieta strzepnęła rękoma po sukni i zawołała z brawurą i wdziękiem:
 — Hajda! do lasu! na pola! W świat!
 — A juści, psy ino czekają takiej uciechy, a od świtu skomlą pod pani oknem, a machają ogonami, a piszczą że i nie wyśpisz człowieku — zagderał Marcin, patrząc na Dadę radosnym wzrokiem.
 — Oj młodość, młodość! Bodaj to! — śmiała się pani Kryszyńska. — Śniegu napadało dużo i wciąż pada, niechże pani jutro nie wstaje tak rano. Jest za chłodno, łatwo się przeziębić.
 A Kryszyński rzekł z tajemniczym uśmiechem.
 — Ej, pani Magdaleno, poskarżę się ja na panią przed Strzełeckim. Niech on tu przyjedzie i postrofuje przyjaciółkę za takie niesforne szafowanie własnemi siłami.
 Wtem Marcin zerwał się od kominka i złapał się rękoma za głowę.
 — O dla Boga, rety! a cóżem ja zrobił najlepszego!
 — Co się stało? — spytali wszyscy troje.
 — A toż telefonem podali z poczty telegram od pana Strzełeckiego, że raniutko jutro przyjeżdża.
 Dada zapłonęła gwałtownym rumieńcem. Zdawało się, że w tym rumieńcu stanęła cała jak w pożodze ognistej.
 Kryszyńscy patrzyli na nią z serdcznym uśmiechem. On zaś zwrócił się nagle do Marcina.
 — A ty długi języku babski! ty dziadu obrzydły! nie mogłeś mnie samemu wiadomości tej udzielić?
 Stary pan wyciągnął zdrową rękę do Dady.