Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/35

wstrząsu. Oczy jego wpatrzone w dal ujrzały na horyzoncie górskim mgławicę różową, nikłą, jakby brzask pozostały po zachodzie słońca. Brzask rozjaśniał się, nie przygasał, przeciwnie pełzł po nocnym firmamencie, niby różowo-złota oliwa chłonąca jego czerń.
 Ciemne niebo nasiąkało tym brzaskiem, który z każdą sekundą nabierał w siebie purpury i rósł w górę nieba jak potworny zwid budzący przerażenie i popłoch.
 — Łuna! — zawołał Pobóg głuchym głosem.
 Śpiew zacichł nagle.
 — Łuna! — powtórzył książę.
 — Łuna! — krzyknęła Olga i przytuliła się do Poboga jak dziecko.
 — To oni! to oni! Idą! On z nimi!
 — Kto?
 — Borys! — jęknęła. — Mam przeczucie, że na Ałchalczyk on idzie z nimi, napewno.
 — Może to być! — rzekł książę Bagrat.
 A Chazmara zauważyła ponuro:
 — Ja odrazu radziłam, żeby Olgę ukryć w pieczarach. Jeszcze czas! ja bym ją teraz odprowadziła.
 — Nie odejdę stąd za nic! — zawołała Olga, oplatając ramionami szyję Poboga.
 On odsunął ją lekko od siebie i rzekł z odcieniem dumy i jakby pewnej radości.
 — Dałby Bóg, żebym mógł spotkać się nareszcie z Borysem. Zmierzymy się z sobą.
 A odczuwszy drżenie Olgi, rzekł łagodniej:
 — Nie lękaj się! Dopóki jestem z wami nic wam nie grozi.
 Usłyszano z daleka liczne stąpania i gwar głosów. Nadbiegło kilku ludzi, wołając:
 — Łuna!
 — Łuna!
 — Idą! Z za gór słychać strzały. Wieś Seldżur broni się. Są już niedaleko.
 Pobóg wyprostował się. Płomień strzelił z jego oczów.