Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/70

 War ujrzał przy sobie Kmietowicza. Kolega patrzał na niego uważnie.
 — Cóż mnie tak... podziwiasz?
 — Jestem ci wdzięczny żeś mnie wezwał na ten bal. Opłaciło się jechać z Sęcin.
 — Cóż cię tak oczarowało?...
 — Ty, War.
 — Ja?... Czuje się jak pies na płocie, lepszego określenia nie znajduję.
 — Właśnie widzę to i to mnie cieszy.
 Zebrzydowski wzruszył ramionami, a Karol Kmietowicz mówił dalej.
 — Zastanawiam się co robisz w tem towarzystwie.
 — Chyba wiesz, że moja rola jest tu zupełnie wyraźnie zaznaczona.
 — Może wyraźnie, ale nie jasno.
 — Nie rozumiem takiej łamigłówki.
 — Jesteś War ofiarą swego typu.
 — Ofiarą...
 — Powtarzam, swego typu! Wogóle popełniasz mnóstwo niekonsekwencji w stosunku do swojego ja. Lecz ta ostatnia fantazja, te zaręczyny twoje, są koroną wszystkich głupstw. I to ci jeszcze powiem, że nie chodzi tu o samą osobę panny Róży, lecz o środowisko, w ktorem się ona znajduje, a które jest nie dla ciebie. Sam o tem wiesz aż nadto dobrze.
 — No ale co z tego?
 — Bardzo wiele, bo gdy czujesz się już tu niedobrze, tedy jest nadzieja, że nie długo wytrwasz w tej roli i w tych ramach...
 — I co wtedy?...
 — Wtedy wrócisz do Pochlebów. Jest wiosna, roboty huk, a ty, gdy chcesz, posiadasz energję i potrafisz się zapalić, nawet do pracy.
 — Nie teraz i nie w obecnych warunkach.
 — Waśnie teraz, gdy się, mam nadzieję, ocknąłeś w tym salonie nouveauriche’ów, izraelitów i różnej zbieraniny powojennej sosjety, lecącej na blask złota, ale my obaj w tym gronie mamy miny, że tak powiem...