Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/71

 — Także powojenne, nie zaprzeczysz, Lol.
 — Miny nasze są przedewszystkiem niewyraźne, głupie! Najlepiej prosto a dosadnie określić naszą rolę. Ty jesteś tu trutniem w cudzym ulu, stanowczo za grubo pozłacanym i czujesz brak tchu, nie tylko z powodu przeładowania szychem, ale i dlatego, że..
 — No, dokończ Lolek, miej odwagę.
 — Że miód z tego ula nie smakuje ci tak, jak sobie obiecywałeś.
 War ściął zęby i niechętnie spojrzał na kolegę. Chciał coś odpowiedzieć i Kmietowicz oczekiwał jakiegoś pioruna, gdy w tem do saloniku weszła panna Róża. War powstał. Kmietowicz skłonił się i wyszedł. Krongoldówna usiadła i przysunęła blisko siebie krzesło dla Wara.
 — Dlaczego pan nie tańczy, panie Wah?
 — Nie lubię tanga — skłamał.
 — A jednak pan powinien był rozpocząć bał ze mną.
 — Czy koniecznie tak oficjalnie?
 — Wymagają tego zwyczaje utarte. Ludzie komentują, gdy jest inaczej.
 — Nie zwracajmy uwagi na ludzkie komentarze, bo zardzewiejemy, droga pani. Jesteśmy ludzie nowi, czyż będziemy się oglądali na takie tam małostki salonowych szablonów?
 Zebrzydowski ujął rękę Róży i pocałował ją. Ona zajrzała mu w oczy zalotnie.
 — Czy Wah teraz nie popełnił także szablonu? Czy to był pocałunek szczery, czy oficjalny?
 War trochę się zmieszał. Dla załagodzenia ucałował rękę narzeczonej parokrotnie i pieścił ją w swojej dłoni.
 — Wah jest bardzo kochany, ale kapryśny. Z tego powodu nawet nie wiem, czy Wah kocha Różę, czy nie? Bo czasem mi się zdaje, że nie i wtedy...
 — Wtedy bym Waha rozszarpała, czy tak? — rzekł Zebrzydowski z przymilnym uśmiechem, przedrzeźniając wdzięcznie narzeczoną, aby pokryć niezadowolenie z obrotu rozmowy.