Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/72

 — I czyżby — dodał — pani nie żałowała Wara? panno Różo?
 — Dlaczego nie mówisz mi po imieniu? Jesteśmy przecie ludzie nowi, nie zardzewiali.
 — O, złośliwa! Ale zawsze śliczna, szczególnie z temi iskrami w oczach.
 Wtulił usta w jej dłoń.
 — Pachnie, ach jak pachnie! Niezwykłych używamy perfum. Ten zapach jest wyłącznie pani zapachem.
 Była jeszcze nadąsana, więc War rzekł grymaśnie:
 — Nie wiem jak spieścić imię pani. Chciałbym, aby to było coś równie oryginalnego jak te perfumy.
 — Rózia nie lubisz? Tak, i mnie się nie podoba. Więc może Rose? Czemuś tak drgnął Wah?
 Zebrzydowskiemu przypomniało się nagle imię dawane jej przez wuja Augusta.
 — Nie, nie, trzeba inaczej, inaczej! Zostawmy to do czasu aż przyjdzie dobre natchnienie.
 — A tymczasem.
 Panna Róża pochyliła się do Wara i oparła się piersią na jego ramieniu.
 Poczuł jej gorący oddech na ustach.
 — Czy nie obawiasz się, że kto wejdzie? — szepnął.
 — Nie bądź nazbyt ostrożny!
 Ucałował jej usta z roztargnieniem, zerkając na drzwi. Panna zerwała się wzburzona.
 — Nie umiesz, czy nie chcesz?
 — Poprostu nie lubię publicznie.
 Stali naprzeciw siebie. Ona oddychała szybko, oczy jej pałały namiętnością i gniewem. War patrzał na nią spokojnie długą chwilę. Wreszcie ogarnął ją wpół i szepnął z właściwym sobie wdziękiem:
 — Tango nas pogodzi. Czy tak?
 Zwisła mu w ramionach rozkosznie.
 — Wah! mogę oszaleć dla ciebie!
 — To niebezpiecznie i nieestetycznie.
 — Nie żartuj!