Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/73

 Wypłynęli na salę i w takt melodji kołysali się sobie w ramionach, ona upojona, on na razie zimny, ale coraz bardziej podniecający się jej gorączką.
 — Wah! Unosisz mnie w coś, w coś takiego.
 — Nie kończ, bo lepiej nie analizować tego tańca.
 — Dlaczego? — spytała głosem rozwlekłym.
 — Bo wiesz, czem jest ten taniec?
 — Marzeniem.
 — Gorzej.
 — Upojeniem.
 — Gorzej.
 — Ekstazą miłości?
 — Gorzej.
 — Ach, teraz ja mówię, nie kończ, Wah! Rozumiem i... dosyć! Do naszego saloniku! Tańczysz cudownie.
 Gdy znowu znaleźli się w półmroku morelowej ampli, panna Róża przytuliła się do narzeczonego i szepnęła nieśmiało:
 — Wah, kiedy nasz ślub?
 — Kiedy zechcesz!
 — Mówisz to tak bezbarwnie.
 — Bo, powiedzmy sobie otwarcie, jaki może być nasz ślub?
 Zebrzydowski spojrzał trochę twardo w oczy narzeczonej.
 Ona stropiła się.
 — Jakto jaki?
 — No, czy mówimy szczerze, czy nie?
 — Nie wiem, czy dobrze ciebie rozumiem? Chodzi ci zapewne o szczegóły zewnętrzne, o otoczenie, o akcesorja.
 — Krótko mówiąc, ja muszę brać ślub w kościele.
 — Musisz, czy chcesz?
 — To już na jedno wychodzi. Zostaje kwestja druga do rozwikłania.
 — Czy ja wezmę ślub w kościele. Czy tak? Wiesz przecie Wah, że jestem starozakonną. Ja mogę brać ślub tylko w synagodze.
 — Zatem? — spytał sztywno.