Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/74

 — Zatem weźmiemy ślub cywilny.
 — Odgadłaś moje myśli. Ale to nie koniec. Pozostaje przyszłość. Co z nią zrobimy?
 Spojrzał wyzywająco w oczy narzeczonej.
 Róża zamrugała nerwowo powiekami.
 — Przyszłość należy już do ciebie, Wah. Zebrzydowscy muszą wyznawać religję katolicką bez różnicy płci.
 War patrzał na nią z podziwem. Przytulił jej rękę do ust serdeczniej niż zwykle i długo ją przy nich trzymał. Panna Róża kłoniła się ku niemu coraz bardziej podniecona i oddana, wreszcie rzekła ustami przy jego ustach:
 — Kocham cię tak, że nawet zmieniłabym dla ciebie religję, ale wiem, że to by ciebie nie uratowało. W opinji, zawsze pozostanę żydówką. Poco tedy taka ofiara na darmo?
 — Masz rację.
 — Dlaczego ten suchy ton Wah?
 — Wiesz, nie mówmy już o tem!
 — Wah!
 — Chodźmy do sali, za długo tu siedzimy.
 Krongoldówna zatrzymała go mocno za rękę.
 — Czy tak będzie zawsze? — spytała ostro.
 Zebrzydowski uśmiechnął się sztucznie.
 — Nie wiem! Małżeństwo nie jest rebusem, który można odgadnąć.
 — Ale w małżeństwie musi być przynajmniej zapewnienie, że obopólne walory udzielone sobie nie będą wywoływały dysonansów.
 — Prócz zamiany walorów bywają jeszcze innego rodzaju szczegóły drażniące, czy różniące.
 — To znaczy? — spytała tępo Krongoldówna.
 — Że trzeba się do wszelkich możliwości przygotować, w wielu rzeczach zastosować, a przedewszystkiem unikać niektórych tematów dla harmonji zbytecznych.
 — Jeśli jednak taki temat jest aktualny, jak dzień codzienny, co wtedy? — spytała Róża drżącym głosem.
 — Wtedy należy nie podkreślać go, ani też nie być drażliwą na poszczególne tony.