Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/75

 — Zbyt uciążliwe stawiasz warunki.
 — Mówiłaś o zamianie obopólnych walorów?
 Panna Róża podniosła dumnie głowę.
 — Jeśli zaczniemy je licytować?
 — Przez litość! może lepiej powiedzmy analizować! — zawołał War.
 Krongoldówna sponsowiała.
 War uśmiechnął się ironicznie.
 — Radziłbym jednak dla wielu względów zaniechać analizy. Sądzę, że obejdziemy się bez niej wybornie. No, może już minęły chmury? Czy pani zechce oprzeć się na mojem ramieniu i przejść ze mną do bufetu? Tu zbyt duszno. Bzy dobre są w parku w noc księżycową, lecz tu dławią.
 — I głuszą nawet moje perfumy, czy tak? — spytała panna z nadąsaniem.
 Zebrzydowski uśmiechnął się.
 — Rzeczywiście w atmosferze tak rozgrzanej.
 — Z innych powodów niżby należało — dodała Róża tym samym tonem.
 — Właśnie! W takiej atmosferze bzy więdną, a perfumy budzą pragnienia...
 — Szampana — podchwyciła Róża.
 War ucałował wesoło ręce narzeczonej.
 — Dziś wyjątkowo intuicyjnie jestem odgadywany przez panią.
 — Panią?
 — Dotąd nie znalazłem odpowiedniego imienia.
 — Miłość nie szuka imienia, bo ono się samo nasuwa osobie kochającej. Ale Wah jest wybredny, wiem coś o tem! Ach, znowu ta Klapsztejnówna! Czego ona od ciebie chce?
 — Urocza dziewica! — sarknął War.
 — Ona chce ciebie skokietować, wymalowała się jak klown w cyrku. Patrz, jakie usta.
 — To zaczyna poważnie wchodzić w modę. Usteczka jak wielkanocna kraszanka. Nie winszuję temu, kogo pocałuje! O ile się nie przyklei, może zostać tatuowany w karminowe półksiężyce.