Strona:Helena Mniszek-Powojenni tom 2.pdf/85

co był przed wojną ekonomem, albo pisarzem gminnym, teraz jest także zrujnowanym obszarnikiem i ten najgłośniej o sobie krzyczy. Prawdziwi obszarnicy magnaci siedzą cicho, czasem w jednym pokoju i mało kto nich wie. Albo tak, jak drogi pan narzekają ciągle na swój los. A wie pan dlaczego? Bo im jeszcze dużo zostało. Komu nie zostało nic zupełnie, ten nie narzeka.
 War zacisnął zęby. Krongold poufale wziął go pod rękę. Rzekł przyciszonym głosem:
 — Rozchodzi się wieść, że pan ma zamiar sprzedać Pochleby. To chyba nieprawda?
 — Ani mi to w głowie!
 — Ja odrazu wiedziałem, że to plotka. Przecie pan by o tem Rózi powiedział, a zresztą Pochleby mają się restaurować, czy tak?
 War zmarszczył brwi.
 — Nie mam na to pieniędzy.
 — Czy pan nie ma większego zmartwienia? Niech pana o to głowa nie boli. Zrobi się, co trzeba. Ta pańska Rózia to jest bardzo wymagająca i ma gust. He, he! i lubi szeroko i po pańsku urządzać rezydencję. Ale Pochleby mają duży pałac?
 — Dwór, nie pałac.
 — Duży dwór to jest pałac. He, he, a jakby był zamek, to byłoby jeszcze lepiej. Ot taki zamek jak w Krążu u Pobogów. Powiem panu jeszcze coś. Słyszałem, że pan właśnie Krąż kupuje, bo Pobóg podobno zginął.
 — Kto to panu powiedział? — żywo spytał Zebrzydowski.
 — Mówią głośno, że Pobóg zginął, a że pan Krąż kupuje, to słyszałem także.
 — I jedno i drugie jest nieprawdą. Panią Pobeżynę widziałem nie tak dawno.
 Krongold spocony ocierał głowę chustką. Podejrzliwie popatrzał na Wara.
 — Był pan w Uchaniach?
 — Nie byłem, ale się tam wybieram.
 — Poo coo?