Strona:Helena Mniszek - Czciciele szatana.djvu/31

 — Pragnąłbym tak, jak wczoraj na galerji.
 — A, ba! Nie można! To spowoduje...
 — Co spowodowuje? no powiedz, zawsze jesteś szczerą.
 — Spowodowuje niepokojące sny.
 — U mnie również. Piekielne sny!
 — A widzisz! No, do porządku. Będziemy teraz spożywali, co nam dadzą.
 Zadzwoniła. Wchodzącemu lokajowi wydała polecenie.
 Za chwilę stolik był nakryty wykwintnie. W pokoju rozeszła się aromatyczna woń wybornej kawy. Po odejściu służącego sama ponalewała filiżanki i osłodziła. Patrzał na nią radośnie.
 — Jakże ja lubię, gdy mi tak usługujesz, gdy mi podajesz kawę ranną lub poobiednią. Ogromnie lubię, gdy się tak dla mnie krzątasz.
 Uśmiechnęła się do niego i podając mu srebrny kosz z ciastem, rzekła figlarnie.
 — Jak niewolnica przed panem — co?...
 — Albo przeciwnie.