Strona:Helena Mniszek - Czciciele szatana.djvu/81

 — Czy państwo także przejazdem, jak my z mężem? — słodko spytała niewiasta, obrzucając spotkaną wzrokiem chciwej hieny.
 — Tak pani, zwiedzamy Rzym.
 — Ach, ja z mężem zachwycam się jego pięknością. Chociażby ta galerja, jakież arcydziała! Aa!... Danae w złotym deszczu, patrz mężuniu...
 Zaśmiała się ze zjadliwą dyskrecją, przymrużając oczy i patrząc nie tyle na obraz, ile na spotkaną parę.
 — Voyons? jaki traf, że właśnie przy tym obrazie spotkaliśmy się, ja — z mężem i pani z... panem. Czy pani może kopjuje Danaę, a pan podziwia pomysł Jowisza...? Ha! Ha...!
 Śmiech ten zgrzytnął przykro nie tylko na nerwach ich dwojga, lecz nawet jakby na ramach obrazów, profanując ich styl; śmiech ten skalał powagę sali.
 Zaczepiona kobieta odrzekła z godnością.
 — Nie jestem artystką, przeto obraz ten za trudny dla mnie do skopiowania.
 — Ale temat... sam temat chyba...
 — Zapewne, pani jednak dużo skorzysta-