Strona:Helena Mniszek - Czciciele szatana.djvu/89

 — Tylko wynikłaby fałszywa synteza naszego sojuszu.
 — A właśnie! Szczególnie ten jeden pokój. Czemu nie zadbałeś jednak odrazu o wyszukanie drugiego...? Czy już jest, czy przygotowują...?
 — Niema, dziecino, pytałem... Nie mogłem wszakże robić o to awantury. Zresztą — chyba zasłużyłem na zaufanie. Co...?
 — Tak, ale wiesz o tem, że nigdy u nas tego nie było.
 — No więc pierwszy raz taki traf, przyznaję!
 — Nic mie nie odczuwasz.
 Spoważniał, ujął ją silnie za ręce. Popatrzał na nią z pod rzęs.
 — Czy mówisz to serjo...? Czy dowody, które stale daję nie są dostateczne.
 — Owszem, jednak ja proszę, abyś zaraz poszedł i zażądał drugiego pokoju
 — Skoro go jednak niema w willi...? Zresztą... Słuchaj, czy jesteś dzieckiem czy silną kobietą...? Czy mi ufasz, czy nie...? Stawmy kwestję jasno.