Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/119

 Powiedziałem to trochę niepewnie, patrząc w jej oczy.
 Zapłonęła ślicznie i zawołała żywo:
 — Jakto? i nie zbada pan bibljoteki, nie będzie pan szukał testamentu?...
 — Czy to warto, proszę pani?... Paschalis, powtarzam, to stary maniak...
 — Wszystko jedno, ale dla własnej przyjemności, dla własnego doświadczenia szukałabym koniecznie.
 — Tak pani radzi?’...
 — Stanowczo, panie, przecie to bardzo ciekawe, a przytem sny pańskie w zestawieniu z zeznaniami Paschalisa, to tak zgodny akord i tak fascynujący, że nigdybym się nie wyrzekła sposobności zbadania podobnej tajemnicy.
 Zamyśliła się chwilę i nagle rzekła z zadziwiającem przeświadczeniem:
 — Ja wierzę w takie nadprzyrodzone wróżby i wiem, że sny to coś niesamowitego, co nieraz kieruje czynami i przeznaczeniami ludzi. Krąż jest wszakże symbolem wielkiej krzywdy, a krzywda — to niesłychanie krucha i ruchoma opoka, na której nie ostoją się najpotężniejsze gmachy. Niech pan rozpocznie poszukiwania.
 Patrzyła na mnie chwilę i uśmiechnęła się.
 — Pan się dziwi zapewne, że tak namawiam na to, by Pan szukał tego testamentu?... Bo mnie historja Krąża wyjątkowo zainteresowała i ze względu na nią samą i z powodu, że mi przypomina coś równie tajemniczego w naszej rodzinie. To także smutna legenda, nawet o wiele zdaje się smutniejsza, niż ta, którą zawiera Krąż. I tam źródłem jest wielka krzywda... lecz...
 Umilkła, przybladła.