Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/160

pani uniesie... o tak!... moja droga pani,... tak dobrze!... Więc jedziemy — prawda?
 — Pan tego serjo nie mówi.
 — Najzupełniej serjo, bo tego pragnę, tego... żądam...
 Znowu silny, wirowy obrót dwu-, trzykrotny i znowu wolne, rytmiczne płynięcie z jej słodką postacią zwisłą mi w ramionach.
 Odchyliła główkę ku mnie, oczy nasze zatonęły w sobie. Patrzyłem na nią z pod półprzymkniętych powiek z rozkoszą.
 Zadrżała....
 — Żądam tego — powtórzyłem z naciskiem, lecz miękkim tonem....
 — Ma pan taki wzrok....
 — Jaki?...
 — Może... straszny?...
 — W znaczeniu?
 — Dosłownem. — Lękam się go....
 — Pani mnie?... to niemożliwe....
 — Pańskiego wzroku....
 — Co w nim panią przeraża?...
 Milczała, więc kołysałem ją w takt melodji, przeginając lekko i nieznacznie, by tem więcej upajać się bliskością jej ustek rozpalonych, płonących.
 — Co pani... widzi w moich oczach?...
 — Moc... upiorną.
 — Upiorną?... jestem dla pani Pobóg z Kraża? — sarknąłem.
 — Nie.
 — Tylko?...
 — Roman Pobóg!... to wystarczy.