Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/19

wając, kim jest owa hetmanówna Chmielnicka. Gabrjel skrzywił się potwornie.
 — Babsko!! w pretensjach co do swej osoby i rodu pochodzącego jakoby w prostej linji od Bohdana. Dlatego otrzymała u nas tytuł hetmanówny. Niech się pannuleńka cieszy.
 — A Korejwo, Paschalis?....
 — O! zbytnioś ciekawy! Sam poznasz i ocenisz tych. dygnitarzy. Korejwo to zarządzający Krążem, a Paschalis to nietoperz murów zamczyska i stary jak te mury. Wątpię, czy od pół wieku wyszedł nawet do parku, można go również nazwać puszczykiem Krąża, bo wiecznie coś złego przepowiada i wróży.
 — Komu?.... — spytałem.
 — No, podobno Zatorzeckim, których nie adoruje;
 Odczułem, że ostatnie słowo oznaczało co innego. Gabrjel mówił dalej.
 — Krąż, to mauzoleum starożytności, kwitną w nim tylko dwa kwiaty.... Weroninka i.... ja.
 Wskazał na siebie palcem z taką miną, na pół ironiczną, na pół kpiącą, że zaśmiałem się ubawiony.
 — Czego się znowu śmiejesz?
 — Któż to owa Weroninka?....
 — Oo.... za wiele chcesz wiedzieć! Weroninka nie nadaje się do opisu, trzeba ją znać. Widziałeś zagranicą stare, zmurszałe mury, na których uśmiechają się śliczne grona glicynji. Weronika to właśnie taka glicynja w Krążu.
 Dość obcesowo zmienił rozmowę i nic już więcej nie chciał mówić wogóle.
 Nie wypytywałem go, zajęty wrażeniem poprzednich słów.