Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/258

z całego zachowania się jej wywnioskowałam, że jest absolutnie pod wpływem pana, mogłabym to nawet określić silniej, pan rozumie.
 Zauważyła zmianę na mojej twarzy, spowodowaną wrażeniem jej słów i dodała szybko:
 — Gdyby Terenia widziała pana w tej chwili, porażka Orlicza byłaby dokonaną. W oczach ma pan siłę prawdziwie... upiorną.
 Zadrżałem.
 — Skąd pani?...
 — Skąd znam to słowo?... To określenie Tereni.
 — A dlaczego... ona była wtedy... rozgoryczoną?
 Renata zaśmiała się.
 — Ach, to głupstwo! Tembardziej świadczyło o wrażeniu, jakie pan wywarł na niej. Oto... jedna z panien, obecnych na zabawie, chwaliła się przed Terenią z wielkiej konkiety swojej odnośnie do pana. Miał jej pan podobno mówić dużo duserów i bardzo znamiennych słówek. No, więc to oczywiście Terenię speszyło.
 — Tą panną jest panna Justyna — palnąłem bez namysłu.
 Renata zagryzła wargi i odrzekła sucho:
 — Nie wymieniam nazwisk, ale dlaczego pan w tym kierunku odgaduje?
 — Tak przeczuwam, gdyż łatwo poznaję kobiety, podciągające pod swój adres wszystkich mężczyzn. Takie niewiasty wszędzie i zawsze widzą tylko siebie, bez względu na to, czy mogą być pryzmatem lub nie... Dla siebie są nim zawsze.
 — Złośliwy, jak szatan! — zawołała Renata, trzepnąwszy mię po ręku.
 Zaczęła bardzo zręcznie bronić Justy, odwracając od