Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/300

nięcie. Po każdym takim sygnale Terenia robiła zabawnie dramatyczne oczy i oboje przykładnie składaliśmy ręce w małdżyk, cofając się bogobojnie w głąb foteli.
 Nagle ze stołowego pokoju rozległo się rozdzierające miauczenie. Pani Śniadecka skoczyła przerażona od fortepjanu. Załamała ręce.
 — Ach, mój Boże! — to głos Pluszka! Ktoś go skrzywdził.
 Wybiegła z salonu, Terenia zerwała się także z miejsca.
 Zatrzymałem ją za rękę stanowczo. Zaśmiała się.
 — Chodźmy ratować. Cóż za pisk!...
 — Ależ, niech wrzeszczą jak najdłużej! Boże im dopomóż! Teruś ani kroku, najmilsza, błagam! — błagałem ustami i oczyma.
 Usiadła posłusznie.
 — Pan zawsze błaga i zawsze rozkazuje, — szepnęła z niewysłowionym wdziękiem. — Pan pewno jest okropny despota.
 — Okropny!....
 — Ładna perspektywa! Słyszałam, że wszyscy Pobogowie byli despotami.
 — Tak i wszyscy mieli zawsze bardzo uległe żony.
 — Doprawdy!!! — uśmiechnęła się przekornie. — Więc ja będę wyjątkiem w tej tradycyjnej regule.
 — O, nie! Ja jestem straszny, mnie trzeba słuchać.
 — Otóż właśnie, że pomimo tej groźnej miny idę ratować koty.
 Zatrzymałem ją i odgrodziłem od salonu zręcznem posunięciem fotela. Przy tym ruchu, wypadł mi portfel z bocznej kieszeni marynarki. Terenia błyskawicznie go