Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/36

 — Dlaczego? — spytałem.
 — A... czy Gabrjel nic ci nie mówił?
 — Czy o tem, że podobno w zamku ktoś straszy?...
 — Nie ktoś straszy, lecz zamek ten jest groźny, nie mów z lekceważeniem o rzeczy, której nie znasz.
 — Sądzę, że to nie realnie brane fakty?
 — To są właśnie fakty i ty im nie zaprzeczaj.
 — Chciałbym je zbadać.
 — Nie radzę, nie radzę!... może się to dla ciebie smutno skończyć. Nic tu niema do badania, nic do oglądania w tej starej, okropnej ruderze. Tylko taki nietoperz, jak Paschalis, może tam mieszkać.
 — Pyszne określenie... nietoperz — zaśmiałem się. — Czy on mieszka w samym gmachu?
 — Tak... zupełnie sam.
 — Może to on urządza owe strachy?...
 Babka zerwała się z miejsca, była groźna.
 — Milcz! jeszcze nam do pawilonu nieszczęście sprowadzisz.
 Zaczęła chodzić po pokoju szerokiemi krokami, założywszy ramiona splecione na piersiach. Przerwałem milczenie.
 — Wczoraj w nocy, Kacper był przerażony, ujrzawszy światła w oknach zamkowych, poprostu ktoś był w zamku ze światłem i to już wywołało popłoch. Może wszystkie inne strachy są tak samo wątpliwej natury?...
 Babka Gundzia stanęła przedemną w wyzywającej pozie.
 — A czy ty wiesz, dlaczego te światła przeraziły wszystkich?
 Milczałem umyślnie, zrobiwszy brwiami znak nieświadomości.