Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/38

tach powydymanych jak balony. Wdzięki te były tak silnie oklamrzone gorsetem, że aż wystąpiły jej na twarz ogniste wypieki, włosy miała rude, przypieczone żelazkami w nioby i pukle.
 Szła, podrygując, z piersią jak kopuła podaną naprzód, wystrojona, w lekkiej, różowej, młodzieńczej sukni; prawdziwa reklama pretensji, bez kwalifikacji do tego. Podbiegła z ciężką imitacją lekkości do Gabrjela i rzekła z umizgiem:
 — Niech mnie pan przedstawi temu panu.
 — A po co, on to sam zrobi — odrzekł Gabrjel, zabierając się do polędwicy.
 — Roman Pobóg — rzekłem z ukłonem.
 Cofnęła się i oniemiała. Oczy jej zamigotały niespokojnie, wyglądała na przerażoną.
 — Czy pani zwarjowała? — sarknęła babka gniewnie.
 Jejmość opanowała się natychmiast i podała mi rękę z godnością niewypowiedzianie śmieszną.
 — Jestem Chmielnicka, w prostej linji od...
 — Od bat’ki Chmielą i jakiejś krasawicy z Zaporoża — rzekł Gabrjel z humorem.
 — Et! pan Gabrjel to zawsze dokuczliwy.
 — Nie zawsze, tylko przy tak podłej polędwicy.
 — Albo, jak fortepian kataru dostanie — uśmiechnął się Korejwo.
 — A tak, bo cały Krąż nic nie wart wobec mego Blüthnera.
 — Są ich tam przecie całe zastępy — dogryzła babka.
 — Ale on jedyny.
 Gabrjel z kwaśną miną jął dogadywać babce w sposób bardzo niesympatyczny. Widziałem, że staruszka