Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/68

mógłby mnie nawet całować, a on nie zobaczyłby napewno.
 — A gdyby?... wówczas straszyłbym w Krążu nie jako żywy, lecz jako umarły. Co?...
 — A pan dałby się zabić dla mnie... bo pan Gabrjel pozwoliłby się za mnie porąbać, za to ręczę. On mnie strasznie kocha.
 — Aż strasznie?... Gabrjelu, tu jesteśmy — zawołałem.
 Śmieszna mina Zatorzeckiego, węszącego jak wyżeł za zwierzyną, ubawiła mnie.
 — A... ładnie! — pisnęła Weroninka — to zamiast się ze mną schować, pan jego woła?
 — Teraz już zapóźno, niestety...
 Gabrjel podszedł szybko i przyjrzał się najpierw mnie, potem Weronince.
 — Szukam was po całym Krążu.
 — Was, czy mnie? — zapytała kokieteryjnie i wsunęła rękę poufale pod ramię Gabrjela, zaglądając mu pod jego monokl. Zatorzecki uśmiechnął się po swojemu, krzywiąc usta. Zerknął na mnie niechętnie i zaczął coś szeptać do Weroninki. Skorzystałem z pierwszej uliczki bocznej, by ich zostawić sam na sam. Po chwili rozległ się śmiech ogrodniczki, piskliwy, nieprzyjemny. Obejrzałem się. Z poza drzew ujrzałem głowę dziewczyny na ramieniu Gabrjela i twarz jego nad jej twarzą.
 Zatem wszystko w porządku.
 Postanowiłem iść do zamku. Skierowałem się przez trawniki do tarasu, bez wielkiej nadziej i, że tędy wejdę do wnętrza gmachu. Drzwi w kształcie tarcz były zawarte szczelnie. Chciałem raz jeszcze w pełnem świetle obejrzeć ich antyczne okucia i budowę, której topory,