Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/93

 — Dokąd pan idzie tak rano? — zapytała z zalotnym uśmiechem.
 — Na pola i łąki, ale ponieważ spotkałem panią, pójdziemy razem — nieprawdaż?
 — Naturalnie! — odrzekła, wdzięcząc się. — Ja już dawno chciałam z panem pójść na spacer, ale pan mi się zawsze wymykał.
 — Żałuję niezmiernie, że jestem taki niedomyślny, ale to trochę i pani wina. Trzeba mnie było zachęcić. Jestem tu gościem.
 — Ee! zachętę to pan miał, tylko nie chciał się pan na tem poznać! — dodała ze śmiechem, rzucając na mnie charakterystyczne spojrzenie.
 Uśmiechnąłem się do niej również kokieteryjnie.
 — Doprawdy?... jestem wdzięczny! Ale sądziłem, że Gabrjel miałby coś przeciwko temu. Jest on tak bardzo oczarowany panią.
 Panna roześmiała się szeroko, ukazując szereg białych ostrych zębów, w oprawie koralowych dziąseł i blasku czerwonych ust.
 — Ale ja nie jestem nim oczarowana!
 — No, niechby to usłyszał!
 — To i cóż... musiałby mnie najwyżej przeprosić....
 — Pani zapewne lubi ten akt przeprosin?
 — A co pan chce mnie pogniewać?...
 — Broń Boże, nie mam tego zamiaru — odparłem lekko.
 — Bo możemy się łatwo pogniewać! Ojej, czemu nie!
 — Nie będzie jednak czasu na przeprosiny, gdyż jutro jadę.