Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/94

 Weroninka spojrzała na mnie przeciągle i zmrużyła oczy.
 — Ja wiem, dlaczego pan to mówi. O, doskonale wiem.
 — Naprzykład?
 — Pan chce, abym pana prosiła, żeby pan został. Pan jest bardzo przebiegły. Oho, ale mnie trudno oszukać!
 Zaśmiałem się ubawiony rozumowaniem dziewczyny.
 — A widzi pan, jak pana odgadłam! Pan chciał, żebym go prosiła o zostanie w Krążu. A ja na złość tego nie zrobię... na złości...
 — Wątpię, czyby prośby pani co pomogły.
 — Taak?... No, to niech pan sobie jedzie, kiedy pan taki niedobry. Nie chcę więcej na pana patrzeć! — odrzekła z dąsem.
 — Tymczasem jestem na spacerze i zgoła niespodziewanie bawię się w towarzystwie pani.
 — Ee!... tam, taka zabawa!... Dopiero mi ciekawa zabawa! — wzruszyła ramionami lekceważąco.
 — A gdzie pan jedzie?
 — Z powrotem do Warszawy, a stamtąd do Uchań.
 — Czy i tam jest pański majątek?...
 — Dlaczego pani pyta: i tam?...
 — Bo podobno Krąż do pana należy?...
 — Nie, pani. Krąż jest w posiadaniu państwa Zatorzeckich.
 Dziewczyna spojrzała na mnie tak, jakby się chciała upewnić, czy mówię prawdę, rzekła z widocznem zainteresowaniem się:
 — To pan się zrzekł tego majątku?... Tak?..