Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/97

wem tego czegoś, co do niej nie zachęca. Co ten Gabrjel w niej widzi, że jest taki zazdrosny o nią?... Czyżby dziewczyna ta, poza wzbudzeniem chwilowej podniety zmysłowej, mogła wzbudzić i miłość?... Biedny Gabrjel, udaje dziedzicznego pana na Krążu, byle zdobyć łaski swej najbardziej przeciętnej sroczki.
 Przed stajniami siodłano mi konia, gdy ujrzałem babkę, wychodzącą z Korejwą ze śpichrza. Powitała mnie bardzo życzliwie, pytając, dokąd jadę.
 Odrzekłem, że korzystam z ostatniego dnia pobytu w Krążu, by zwiedzić coś jeszcze w okolicy.
 Staruszka przybladła nagle i zwróciła na mnie badawcze, prawie groźne, spojrzenie.
 — Już chcesz wyjechać?
 — Tak, babciu, czas na mnie. Lękam się, że już nadużyłem gościnności babci i Gabrjela.
 — Chodź ze mną do pawilonu! — rzekła krótko.
 Poszliśmy razem, babka nic nie mówiła, dopiero w swoim pokoju, przytrzymała mnie oczami, jak noc czarnemi i spytała kategorycznie:
 — Dlaczego chcesz już wyjechać? Mów otwarcie.
 Zapewniłem ją, że spieszę do domu, lecz staruszka wzruszyła ramionami.
 — Nie, to nie to! Ty się źle czujesz w Krążu i ciele emabluje ta sikora z oranżerji. Wiem wszystko, to łajdak dziewczyna, ona chce ciebie usidlić.
 — Ależ babciu, widziałem ją parę razy zaledwo.
 — Tak, ale ona na ciebie czatuje.... już ty mi nie mów!....
 Nagle babka podała mi rękę i rzekła tonem rozkazującym: