Strona:Helena Mniszek - Dziedzictwo.djvu/99

cierpienia,... ten prędzej zwycięża, łamie ból.... i rozpacz niekiedy....
 Rozmawiałem z babką do śniadania. Gdy babka przy stole oznajmiła głośno, iż zostaję w Krążu na dłużej, Gabrjel podał mi rękę i poprawiając monokl, rzekł krzykliwie:
 — Bardzo się cieszę! Uważam, że twoja obecność jednych uspokaja, drugich łagodzi. Zamek przycichł również i jakoś wszyscy mają lepsze humory.
 Babka zacięła usta a Chmielnicka rzekła, krygując się:
 — Tylko panu pewno nudno w Krążu, pan z szerokiego świata pochodzi, a tu u nas....
 — Hetmanówna Chmielnicka, we własnej osobie upiększa Krąż! Czegóż chcieć więcej?! — zawołał Gabrjel z patosem.
 — Ja nie jestem żadną.... Glicynją, żeby upiększać Krąż — odrzekła obrażona.
 — Ho, ho, żądło Bohdanka, watażki, odezwało się w prawnuczce — śmiał się Gabrjel.
 — Za młoda jeszcze jestem na.... prawnuczkę hetmana — odparła z godnością.
 — A co, za mało dodałem pra?... No, sumiennie poszperawszy w latkach, to pomimo, że tam każdy rok trwa... dziesięć lat... ale zawsze... tego... fura!...
 Korejwo rzekł basem zwróciwszy się do mnie:
 — Nie tylko my wszyscy i Krzepa, ale i Bogdziewicz będzie uszczęśliwiony, że pan zostaje dłużej w Krązu. On mówi, że pan objeździł szpaka tak, jakby najlepszy ujeżdżacz a to był prawie dziki koń.
 — Szczególne amatorstwo — bąknął Gabrjel! — Ty,