Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/113

 — Ojczymek ich za ostro sądzi.
 — Bo ja ich lepiej znam niż ty.
 Hawryłko niespodziewanie wmieszał się do rozmowy.
 — Cei ludi welme pannuńciu lubiut, jako szczo to nasza pani...
 — Jedź i uważaj na konie, bo to twoja rzecz, a język trzymaj w mordzie, bo nie z nami tobie gadać. Rozumiesz?!...
 Hawryłko jak pod obuchem schylił głowę, ale Andzia spojrzała na Kościeszę z wymówką. Odczuł niesmak w jej spojrzeniu i zaśmiał się krzywo.
 — Nie rozzuchwalaj służby, bo zawsze będzie taki rezultat.
 — Cóż on złego powiedział, nie pojmuję?...
 — Odezwał się niewłaściwie.
 Tarłówna sposępniała.
 Milcząc dojechali do tartaku. Kościesza z głównym majstrem oprowadzili Andzię po wielkiej budowli, pokazując jej maszyny parowe i piły mechaniczne, rozdzielające wielkie bale na cienkie długie deski.
 Zaczęły się popisy; z desek odpiłowywali arkusze drzewa, jak opłatki cieniutkie, długie, przezroczyste wstążki, które dyrektor tartaku kazał pociąć na karty pocztowe i ofiarował ich Andzi kilka tuzinów.
 Zainteresowała się tem bardzo. Szczegółowo oglądała warsztaty, rozpytywała o wszystko ciekawie. Tytułowano ją tu jasną dziedziczką, co widocznie gniewało Kościeszę, lecz nie mógł temu zapobiec.
 Gdy już zwiedzili wszystko, Kościesza na boku wcisnął w rękę Andzi kilka rubli, mówiąc szeptem:
 — Daj to głównemu majstrowi na wódkę dla robotników.
 Tarłówna żachnęła się, nie przyjęła pieniędzy.
 — Nie chcę im płacić za życzliwość dla siebie.
 — Dziecko! Wszak oni tylko na to liczą.
 — Więc niech ojczyk da od siebie, ja nie chcę.
 Pan Teodor wzruszył ramionami.
 — Idealistka z ciebie, moja Aniu, wierzysz w karesy bez interesu.
 Zaśmiał się jak puszczyk.
 Andzia usłyszała jeszcze kilka słów uprzejmych od dyrektora, gdy zaś już mieli odjeżdżać główny majster rzekł głośno do Kościeszy:
 — Ot miło człowiekowi, jak takie oczy popatrzą. Harną mamy dziedziczkę, jasny panie, aż łuna idzie, a jaka dobra i ciekawa. Takaż sama była i jasna pani nieboszczka, dokąd nie szczezła. Żeby choć jaki dobry i bogaty pan zajechał do naszej dziedziczki, a to szkodaby była...