Strona:Helena Mniszek - Gehenna T. 1.djvu/149

 — Jędrek!... Jędrku... mój! — krzyknęła Andzia pochwycona przez niego jakby w drapieżne szpony orła.
 Przycisnął ją do siebie tak mocno, że prawie znikła w jego objęciu. Z pod ramion jego spływały jej rozwite warkocze a nad sztylpami jego butów zwisały drobne stopy opięte w bronzowe buciki. Była wtulona w niego, przygarnięta do jego piersi na jednem siodle, okryta jego uściskiem, chłonięta pocałunkami. Watażka zrywał się do biegu, przysiadał na tylnych nogach, rzucał łbem, chrapał, parskał rozgłośnie i nogą kopał z fantazją.
 Kołysał ich na sobie jak w rytmicznym kłusie wreszcie wstrząsnął grzywą i zarżał z brawurą, z temperamentem, niby surm tryumfalny, pobudkę na szczęście dla swego pana i jego wybranej. Ale Olełkowicz zląkł się trochę tego hołdu konia, odsunął Hańdzię, zeskoczył i zniósł ją z siodła.
 — Za głośno się cieszy Watażka, gotów nam tu Kościeszę sprowadzić.
 — Zdrów!... Zdrów!... Hej jasny panie to ja! usłyszeli przed chałupą.
 — Jezus Marja! — jęknęła Andzia.
 — To Grześko już powrócił — uspokoił ją Andrzej.
 — Chodźmy do izby — zawołała.
 Andrzej ucałował Andzię jeszcze raz, wyszli spiesznie ze stajenki. Tarłówna zasłoniła oczy od blasku bijącego z okna, rzekła zdziwiona:
 — Teraz dopiero odczuwam, że w stajence było mroczno; myśmy tego nie zauważyli.
 — Za jasno było nam w duszach Hańdziu; za świetlista była to chwila...
 Uśmiechnęli się do siebie i odryglowali drzwi chałupy.
 Grześko jakkolwiek zrozumiał już, że Kościesza ich nie widział jeszcze patrzał na nich badawczo, jakby pytając jak to było. Opowiedzieli mu wszystko z wesołym śmiechem, poczem młody pan porozumiawszy się wzrokiem z Andzią wziął ją za rękę i orzekł z uczuciem.
 — A teraz Grzesiu pobłogosławcie nam pierwszy, to się wam należy... Panienka będzie moją żoną i panią w Prokopyszczach.
 — Sława tobie, Boże wielki!...
 Stary schylił się, obejmując ich kolana, łzy zaświeciły mu w oczach. Całował im ręce, oni zaś wzruszeni do głębi uściskali go jak ojca. Wtedy stary porwał się pobiegł do półeczki i zdjął fotografję Izy Tarłowej.
 — Matka, matka niech was pobłogosławi, to święta pani, męczennica...
 — Daj Boże szczęście i złotą dolę... detyny... Boże chorony!...